أشهد أن لا اله الا الله و أشهد أن محمدا رسول الله
Durun Nafis2
Ber-awal ini satu muqadimah
pada menyatakan segala perkara yang membatalkan ia akan orang yang salik
dan yang menegahkan dia, dari pada sampai kepada Allah Ta’ala.
Ketahui olehmu hai salik. bahwasanya
wajib atasmu itu memelihara akan dirimu daripada segala maksiat, maksiat
bathin atau dzahir, dan melepaskan dirimu dari segala yang membatalkan
sulukmu, dan dari yang menegah di kau dari pada sampai kepada Allah
Ta’ala.
Ber-awal, segala yng membatalkan suluk
itu amat banyak. Setengah dari padanya *كسل * artinya segan daripada
mengerjakan ‘ibadat serta kuasa mengerjakan dia.
Kata Abu Dzar Jamhir barangsiapa berperangai ‘kasal’, maka tiada diperolih ia akan bahagia didalam dunia dan didalam akhirat.
Dan setengah daripadanya *فتور* ertinya lemah daripada mendirikan ‘ibadat sebab bimbang dengan dunia.
Dan setengah daripadanya *ملل* ertinya
jemu dan puas daripada memperbuat ia berulang2, padahal belum lagi hasil
yang dikehendakinya. syahadan, adalah sebab yang demikian itu
sekeliannya kerana kurang iman dan dhoif yaqin dan buta matahati, dan
mengikutkan nafsu akan hawanya.
Dan yang menegahkan sampai orang yang
salik itu kepada Allah Taala itupun amat banyak jua dan adapun setengah
daripadanya *شرك خفى * ertinya syirik yang tersembunyi, iaitu
membangsakan segala perbuatan yang terbit daripada makhluk kepada
makhluk jua, tiada kepada Allah Taala, kerana haqiqatnya segala
perbuatan itu sekeliannya terbit dari Allah Taala jua, dan adalah segala
makhluk itu seolah2 alat perbuatan AllahTaala, maha suci Allah Taala
mengadakan sesuatu dengan alat.
Dan setengah daripadanya *رياء* riya’,
ertinya memperlihatkan ‘ibadatnya kepada orang yang lain atau
menghendaki dengan ‘ibadatnya itu akan sesuatu yang lain daripada Allah
Taala, jikalau syurga sekalipun.
Dan setengah daripadanya *سمعة *sum’ah
ertinya mengkhabar2kan ‘ibadatnya yang ikhlas kerana Allah Taala itu
kepada orang supaya dibesar orang dan dimuliakan orang.
Dan setengah daripadanya *عجب* ‘ujub,
ertinya membesarkan dan membanyak akan ‘ibadatnya, padahal tiada
dilihatnya akan dia itu nikmat daripada Allah Taala.
Dan setengah daripadanya *سقط أوله وقوف
مع العبادة * ertinya yang mendindingi iaitu memandang ia akan ‘ibadatnya
itu daripada dirinya, tiada dilihatnya akan dia nikmat daripada Allah
Taala atasnya.
Dan setengah daripadanya *حجب* hijab
ertinya dinding iaitu dinding ‘ibadatnya daripada segala cahayanya dan
perhiasannya dan keelokannya, kerana tiap2 tiap2 satu amal ‘ibadat itu
baginya cahaya dan perhiasan dan keelokannya, maka berhentilah orang
salik kepadanya daripada melihat akanperhiasannya dan keelokannya, maka
sukacitalah ia dengannya dan lupalah ia akan Allah Taala, daripada sebab
yang demikian itu.
Syahadan, tiada yangmelepaskan akan dikau
salik daripada segala segala perkara bahaya yang tersebut itu,
melainkan syuhudmu dan pandangmu akan bahawasanyasegala perbuatan itu
sekeliannya terbit daripada Allah Taala jua,seperti yang lagi akan
datang kenyataannya pada fasal yang petama ini. Insyaa Allah Taala.*
الفصل الأول في بيان توحيد الأفعال *
Bermula fasal pertama pada menyatakan
tauhid Af’al, ertinya mengesakan Allah taala pada segala perbuatan.
Ketahui olihmu hai salik, bahawasanya tiada yang melepaskan akan dikau
daripada segala bahaya yang tersebut itu melainkan pandang dan syuhudmu
akan bahawasanya segala perbuatan yang berlaku didalam alam ini,
sekeliannya daripada Allah Taala/ Tuhan, sama ada perbuatan itu baik
pada rupanya dan pada haqiqatnya, seperti iman dan taat, atau jahat pada
rupanya tiada pada haqiqatnya. Seperti kafir dan ma’siat, kerana kafir
dan ma’siat itu pada haqiqatnya baik jua, kerana terbit dari yang baik
iaitu Allah Taala.
Dan tiap2 yang terbit daripada Allah
Taala itu baik jua pada haqiqatnya, tetapi jahat kedua pada rupanya,
kerana syara’ datang ia mencela akan dia.
Bermula kifiat memandang segala pebuatan
itu daripada Allah taala, iaitu seperti bahawa dipandangnya dan
syuhudnya dan dilihatnya dengan mata kepalanya dan denga matahatinya,
bahawasanya segala perbuatan terbit ia daripada Allah taala, dan
mengbangsakan kepada yang lain dari Allah taala itu majazi jua, tiada
pada haqiqatnya, kerana pada haqiqatnya, sekelian perbuatan itu daripada
Allah taala jua,sama ada perbuatan itu daripada dirinya atau lainnya.
Sama ada dengan * مباشرة* atau *تولّد * .
Dan ertinya perbuatan dengan mubashirah
itu iaitu yang berserta dengan qudrah yang baharu, seperti gerak qalam
pada tangan orang yang menyuruh.
Dan ertinya perbuatan dengan tawallud
itu, iaitu yang jadi daripada perbuatan yang mubasyirah, iaitu seperti
jatuh batu daripada tangan melempar.
Bermula dalil yang menunjukan
bahawasanya, segala perbuatan itu terbit daripada Allah taalajua, tiada
daripada lainNya itu, firman Allah taala yang tersebut didalam Alquran *
والله خلقكم وما تعملون * ertinya, bermula Allah taala jua menjadikan
kamu dan barang perbuatan kamu.
Kata syeih Muhammad ibnu Aljazuli
rahimallah dalam syarah ‘Dalail AlKhairat’ ‘tiada terbit daripada
sesaorang daripadasegala hambanya, perkataan dan tiada perbuatan dan
tiada gerak dan tiada diam, melainkan telah terdahulu pada ilmuNya dan
qadhoNya dan qadarNya, ‘intiha’.
Dan firman Yang Maha Tinggi: * وما رميت
إذ رميت ولكن الله رمى * ertinya tiada engkau melempar, ya Muhammad,
tatkala berusaha engkau melempar, tetapi Allah Taala jua yang melempar
tatkala itu.
Dan lagi sabda Nabi s.a.w * لا حول ولاقوة
إلا بالله العلى العظيم * ertinya tiada daya pada menjauhkan ma’siat,
dan tiada upaya pada mengerjakan ta’at, melainkan dengan daya dan upaya
Allah taala, Tuhan yang Maha Tinggi lagi Maha besar jua.
Dan lagi sabda Nabi s.a.w * لا تتحرك ذرة
إلا بإذن الله * ertinya, tiada bergerak didalam alam ini suatu zarah jua
pun melainkan dengan dengan izin Allah taala.
Syahadan, maka manakala sentiasa engkau
memandang kepada yang demikian itu, dan tahqiqlah engkau dengan Dia,
nescaya lepaslah engkau daripada segala bahaya yang tersebut itu, dan
engkau lihat dengan mata kepalamu dan dengan matahatimu akan segala ujud
majazi ini hapus ia dibawah nur ujud Allah yang sebenarnya.
Syahadan, manakala engkau kekalkan akan
syuhudmu dan pandangmu akan bahawasanya keadaan segala perkara perbuatan
itu terbit daripada Allah taala, dengan membiasakan dia sedikit,
kemudian sedikit hingga tahqiqlah dengan yang demikian itu.
Maka apabila tahqiqlah engkau dengan dia
dan jadilah kepadamu itu musyahadah, ertinya berpandangan dan tiada
bercampurlah dengan pandanganmu zohirmu dan bathinmu, maka baharulah
sampai engkau kepada maqam wahdatul Af’al, ertinya Esa Allah taala pada
segala perbuatan, iaitu ‘ibarat ia daripada fana’ segala perbuatan
makhluk ini, sama ada perbuatan dirinya atau perbuatan lainnya,
Sekeliannya itu fana’ dibawah perbuatan
Allah taala, sekira2 tiada dilihat didalam akuan itu sesuatu, perbuatan
Allah taala jua, sama ada perbuatan itu baik atau jahat.
Dan dalil yang menunjukkan dan
mentahqiqkan bahawasanya kejahatan itu daripada Allah taala, iaitu yang
tersebut dalam hadis, yang warid dari doa Nabi s.a.w * اللهمّ إني أعوذ
بك منك * ertinya, hai tuhanku berlindung aku kepadaMu daripada kejahatan
daripadaMu.
Maka jika tiada kejahatan daripada Allah taala, nescaya tidak minta berlindung Nabi s.a.w kepada Allah taala daripada kejahatan.
Maka nyatalah daripada itu bahawasanya,
segala perbuatan yang baik dan jahat itu daripada Allah taala jua
datangnya, seperti yang telah terdahulu sebutnya itu.
Dan lagi firman Allah taala * قل كلّ من
عند الله * tafsirnya, katakan olihmu ya Muhammad, segala kebajikan dan
kejahatan itu daripada Allah.
Syahadan, dibuat mithal olih setengah
daripada arifin billah kerana menghapirkan faham jua, tiada pada
haqiqatnya. Maka adalah segala makhluk hamba itu seperti umpama wayang
yang diperlakukan akan dia olih dalang, barang bagi jelas kelakuan.
Maka seperti tiada bagi wayang itu punya
perbuatan sendirinya. Demikian itulah hamba dengan Tuhannya.Tetap,
sesungguhpun seperti demikian itu, ya’ni segala perbuatan itu perbuatan
Allah taala jua.
Maka jangan engkau melampaui akan syariat
Muhammadiyah, iaitu wajib atasmu mengerjakan segala yang disuruhkan
Allah taala dan rasulNya dan wajib atasmu menjauhkan segala yang
dilarangNya, jangan sekali2 ‘itiqadkan gugur taqlif syara’.
Maka jikalau engkau ‘itiqadkan gugur taqlif syara’ nescaya jadilah engkau kafir zindiq ‘nauzubillah min zalik’.
Dan berpeganglah engkau pada syariat
Muhammadiyah serta engkau ‘itiqadkan dan engkau pandang dengan
matahatimu akan segala perbuatan itu daripada yang baik dan jahat
sekeliannya perbuatan Allah taala.
Dan lepaslah engkau pada ketika itu daripada syirik khofi dan lain2nya, daripada segala perkara bahaya yang tersebut itu.
Kerana manakala engkau pandang kepada
dirimu ada baginya sesuatu perbuatan, nescaya tiada sunyi engkau itu
daripada syirik khofi, dan jikalau lepaslah engkau daripada syirik jalli
sekalipun.
Dan erti syirik jalli itu, menduakan
Allah taala adaNya, tetapi tiada lepas dan keluar dari syirik. Seperti
firman Allah taala * وما يؤمن اكشرهم إلا وهم مشركون * ertinya, dan tiada
percaya kebanyakan daripada merekaitu akan Allah taala, melainkan
padahal merekaitu menyengutukan akan Dia, dengan sebab memandang ujud
yang lain daripadaNya dan dengan sebab mengatakan perbuatan itu
kepadanya.
Sebab itulah kata Sidi Umar Alfarish r.a*
ولو خطرت لي في سوال إرادة – على خاطري سهوا قضيت بردتي * ertinya jikalau
terlintas didalam hatiku suatu kehendak akan yang lain daripadaMu atas
khatirku, jikalau dengan lupa sekalipun, nescaya aku hukumkan diriku itu
dangan murtad.
Dan tetapi, engkau dikatakan didalam
kitabNya musyrik, dikeluarkanNya daripada orang yang mu’min yang
sebenarnya, sebab yang demikian itu.
Dan tiada dibilangkanNya engkau daripada
orang yang menjalani akan jalan mu’min yang sebenar, melainkan bahawa
engkau pandang , tiada Yang berbuat, tiada Yang Hidup dan tiada Yang
maujud didalam ujud ini, hanya Allah taala sendirianNya jua.
Maka ketika itu baharu engkau dinamai
mu’min yang sebenarnya, dan lepaslah engkau daripada syirik khofy, dan
keluarlah engkau pada ketika itu daripada dinamai Allah taala didalam
AlQuran dengan Musyrik.
Dan jadilah engkau pada ketika itu
daripada ahli Tauhid yang sebenarnya, daripada orang yang mempunyai
syurga yang bersegera didalam dunia ini. Maka lazimlah olihmu atasnya
kerana bahawasanya, ia sifat yang amat mulia, yang menetapkan akan dikau
kepada yang lagi akan datang didalam akhirat.
Maka engkau perolihi akan nikmat dua
syurga, seperti firman Allah taala * ولمن خاف مقام ربّه جنّتان *
ertinya, bermula dua syurga itu bagi barangsiapa yang takut ia akan
maqam TuhanNya.
Syurga yang pertama itulah syurga ma’rifah akan Allah taala diadalam dunia ini.
Dan syurga yang kedua itulah syurga yang
maklum, yang disebutkan Allah taala akan dia didalam AlQuran yang mulia,
iaitu didalam akhirat, yang lagi akan datang.
Kata Syehuna Alalimul Alamahtu Biharul ‘Arik’ Maulana as syeh Abdullah ibn Hijazi Lis syarkawi Al Masry rahimallah:
Barangsiapa masuk kepada syurga ma’rifah
didalam dunia ini, nescaya tiada rindu ia kepada syurga akhirat dengan
nisbah daripada bidadarinya dan mahligainya, bukan dengan nisbah
daripada barangyang hasil disana, ya’ni didalam akhirat, daripada ru’yah
Allah taala dan damping kepada hadrat Allah taala dan ma’rifah akan
Allah taala.
Maka menjauh segala perbezaan antara dua
hal itu. Ya’ni hal didalam dunia ini dan hal didalam akhirat, kerana
bahawasanya barang yang dibukakan atas segala hati orang yang arif
didalam dunia ini.
Hanyasanya, iaitu baharu setengah
daripada barang yang disediakan olih Allah taala kepada mereka didalam
akhirat, kerana muliakan merekaitu didalam dunia ini. wallahu ‘alam.
No comments:
Post a Comment