Tuesday, July 3, 2012

Wangsit (wasia) Silihwangi

أشهد أن لا اله الا الله و أشهد أن محمدا رسول الله
Uga "Wangsit (wasia) Silihwangi" adalah suatu Wasiat yang diamanatkan Prabu Siliwangi. Diyakini sebagian masyarakat sunda diwasiatkan ketika menjelang sirna atau dalam bahasa sunda disebut ngahiyang (moksa),.


Banyak kepercayaan masyarakat sunda yang sangat mencintai Prabu Siliwangi menafsirkan bahwa sebenarnya Prabu Siliwangi telah menganut agama islam. karena ketika menikahi "Subang Larang" - santri dari persantren Syeh Quro beliau mengucapkan kalimah sahadat. Anggapan demikian menjadikan dualisme dalam mencari kebenaran sejarah sunda, khususnya Pajajaran. Jika saja Uga ini benar wasiat dari Prabu Silihwangi, maka Prabu Siliwangi masih ngagem tetekon Sunda Buhun, karena disampaikan ketika Prabu Siliwangi sedang ada dalam desakan tentara islam.


Dalam sejarah "jawa", hal yang semacam ini bukan sesuatu yang baru. Kita bisa baca misalnya tentang wasiat Sabdo Palon kepada Bre Wijaya sebelum ia sendiri moksa.

Uga Prabu Silihwangi sangat banyak dijadikan patokan "ciciren mangsa" sehingga banyak Urang Sunda yang mempedomani sebagai petunjuk adanya perubahan jaman. Uga ini sangat runtut menceritakan perubahannya jaman sebagaimana kita membaca suatu konsep dialektika, tentang bagaimana suatu synthesa terlahir dan menjadi thesa baru, untuk kemudian berhadapan lagi dengan antithesa.


Dalam naskah sunda dan sejarah lisan yang dipercayai masyarakat memang ada perbedaan tentang Siliwangi. Bahkan ada yang menafsirkan sampai ketiga, takni Rakeyan Mundinglaya - Siliwangi I ; Rakeyan Mundingwangi - Siliwangi II ; Rakeyan Mundingsari/ mundingkawati - Siliwangi III. Posisi dari status raja yang bergelar Silihwangi ini membuahkan pertanyaan besar, tentang "Silihwangi manakah yang memberikan Wasita ini". Karena, jika saja uga ini diwasiatkan oleh raja terakhir Pajajaran yang berkedudukan di Banten, ia tidak memiliki gelar Silihwangi. Tapi biarlah nanti Sejarah yang akan terkuak sendiri.

Yang menarik dari isi wasiat ini adalah masalah nilai-nilai kepemimpin dan sinthesa jaman. Dalam Uga dimuat juga tuntutan perilaku bagi para pemimpin, Misalnya : "hanteu pantes jadi Raja, anu somah sakabéhna, lapar baé jeung balangsak" (tidak pantas jadi raja (pemimpin) jika rakyatnya susah dan kelaparan)". Nilai dan pendirian semacam ini sangat universal dan dambaan pemimpin dan rakyatnya. Namun dalam realitas politis adakalanya sikap ini hanya menjadi suatu cita-cita daripada dinyatakan.


Ada sementara orang yang menemukan beberapa versi Uga, seperti dari Priangan tengan, timur dan barat, namun yang paling banyak dijadikan rujukan adalah uga sebagaimana ditulis dibawah ini.
July 22, 2008, 14:30
Purwacarita Juru Pantun


Pun, ampun ka Sang Rumuhun

Seja medar tutungkusan


Carita anubaheula


Seja ngelingan manusa


Geus niti wanci mustari


ninggang mangsa keur nyarita


Kiwari keur Uga laju


Nyawalakeun bebeneran


Sing waspada nu keur nyoren hirup


Sabab aya nu rek balitungan


Pek, geura regepkeun


Sangkan hirup panggih jeung huripna
 Amanah Prabu Silihwangi ka Urang Pajajaran saacana ngahiang :

Lalakon urang ngan nepi ka poé ieu, najan dia kabéhan ka ngaing pada satia! Tapi ngaing henteu meunang mawa dia pipilueun, ngilu hirup jadi balangsak, ngilu rudin bari lapar. Dia mudu marilih, pikeun hirup ka hareupna, supaya engké jagana, jembar senang sugih mukti, bisa ngadegkeun deui Pajajaran! Lain Pajajaran nu kiwari, tapi Pajajaran anu anyar, nu ngadegna digeuingkeun ku obah jaman! Pilih! ngaing moal ngahalang-halang. Sabab pikeun ngaing, hanteu pantes jadi Raja, anu somah sakabéhna, lapar baé jeung balangsak.



Daréngékeun! Nu dék tetep ngilu jeung ngaing, geura misah ka beulah kidul! Anu hayang balik deui ka dayeuh nu ditinggalkeun, geura misah ka beulah kalér! Anu dék kumawula ka nu keur jaya, geura misah ka beulah wétan! Anu moal milu ka saha-saha, geura misah ka beulah kulon!



Daréngékeun! Dia nu di beulah wétan, masing nyaraho: Kajayaan milu jeung dia! Nya turunan dia nu engkéna bakal maréntah ka dulur jeung ka batur. Tapi masing nyaraho, arinyana bakal kamalinaan. Engkéna bakal aya babalesna. Jig geura narindak!



Dia nu di beulah kulon! Papay ku dia lacak Ki Santang! Sabab engkéna, turunan dia jadi panggeuing ka dulur jeung ka batur. Ka batur urut salembur, ka dulur anu nyorang saayunan ka sakabéh nu rancagé di haténa. Engké jaga, mun tengah peuting, ti gunung Halimun kadéngé sora tutunggulan, tah éta tandana; saturunan dia disambat ku nu dék kawin di Lebak Cawéné. Ulah sina talangké, sabab talaga bakal bedah! Jig geura narindak! Tapi ulah ngalieuk ka tukang!



Dia nu marisah ka beulah kalér, daréngékeun! Dayeuh ku dia moal kasampak. Nu ka sampak ngan ukur tegal baladaheun. Turunan dia, lolobana bakal jadi somah. Mun aya nu jadi pangkat, tapi moal boga kakawasaan. Arinyana engké jaga, bakal ka seundeuhan batur. Loba batur ti nu anggang, tapi batur anu nyusahkeun. Sing waspada!



Sakabéh turunan dia ku ngaing bakal dilanglang. Tapi, ngan di waktu anu perelu. Ngaing bakal datang deui, nulungan nu barutuh, mantuan anu sarusah, tapi ngan nu hadé laku-lampahna. Mun ngaing datang moal kadeuleu; mun ngaing nyarita moal kadéngé. Mémang ngaing bakal datang. Tapi ngan ka nu rancagé haténa, ka nu weruh di semu anu saéstu, anu ngarti kana wangi anu sajati jeung nu surti lantip pikirna, nu hadé laku lampahna. Mun ngaing datang; teu ngarupa teu nyawara, tapi méré céré ku wawangi. Ti mimiti poé ieu, Pajajaran leungit ti alam hirup. Leungit dayeuhna, leungit nagarana. Pajajaran moal ninggalkeun tapak, jaba ti ngaran pikeun nu mapay. Sabab bukti anu kari, bakal réa nu malungkir! Tapi engké jaga bakal aya nu nyoba-nyoba, supaya anu laleungit kapanggih deui. Nya bisa, ngan mapayna kudu maké amparan. Tapi anu marapayna loba nu ari eu-aing pang pinterna. Mudu arédan heula.
Engké bakal réa nu kapanggih, sabagian-sabagian. Sabab kaburu dilarang ku nu disebut Raja Panyelang! Aya nu wani ngoréhan terus, teu ngahiding ka panglarang; ngoréhan bari ngalawan, ngalawan sabari seuri. Nyaéta budak angon; imahna di birit leuwi, pantona batu satangtungeun, kahieuman ku handeuleum, karimbunan ku hanjuang. Ari ngangonna? Lain kebo lain embé, lain méong lain banténg, tapi kalakay jeung tutunggul. Inyana jongjon ngorehan, ngumpulkeun anu kapanggih. Sabagian disumputkeun, sabab acan wayah ngalalakonkeun. Engke mun geus wayah jeung mangsana, baris loba nu kabuka jeung raréang ménta dilalakonkeun. Tapi, mudu ngalaman loba lalakon, anggeus nyorang: undur jaman datang jaman, saban jaman mawa lalakon. Lilana saban jaman, sarua jeung waktuna nyukma, ngusumah jeung nitis, laju nitis dipinda sukma.


Daréngékeun! Nu kiwari ngamusuhan urang, jaradi rajana ngan bakal nepi mangsa: tanah bugel sisi Cibantaeun dijieun kandang kebo dongkol. Tah di dinya, sanagara bakal jadi sampalan, sampalan kebo barulé, nu diangon ku jalma jangkung nu tutunjuk di alun-alun. Ti harita, raja-raja dibelenggu. Kebo bulé nyekel bubuntut, turunan urang narik waluku, ngan narikna henteu karasa, sabab murah jaman seubeuh hakan.



Ti dinya, waluku ditumpakan kunyuk; laju turunan urang aya nu lilir, tapi lilirna cara nu kara hudang tina ngimpi. Ti nu laleungit, tambah loba nu manggihna. Tapi loba nu pahili, aya kabawa nu lain mudu diala! Turunan urang loba nu hanteu engeuh, yén jaman ganti lalakon ! Ti dinya gehger sanagara. Panto nutup di buburak ku nu ngaranteur pamuka jalan; tapi jalan nu pasingsal!



Nu tutunjuk nyumput jauh; alun-alun jadi suwung, kebo bulé kalalabur; laju sampalan nu diranjah monyét! Turunan urang ngareunah seuri, tapi seuri teu anggeus, sabab kaburu: warung béak ku monyét, sawah béak ku monyét, leuit béak ku monyét, kebon béak ku monyét, sawah béak ku monyét, cawéné rareuneuh ku monyét. Sagala-gala diranjah ku monyét. Turunan urang sieun ku nu niru-niru monyét. Panarat dicekel ku monyet bari diuk dina bubuntut. Walukuna ditarik ku turunan urang keneh. Loba nu paraeh kalaparan. ti dinya, turunan urang ngarep-ngarep pelak jagong, sabari nyanyahoanan maresék caturangga. Hanteu arengeuh, yén jaman geus ganti deui lalakon.



Laju hawar-hawar, ti tungtung sagara kalér ngaguruh ngagulugur, galudra megarkeun endog. Génjlong saamparan jagat! Ari di urang ? Ramé ku nu mangpring. Pangpring sabuluh-buluh gading. Monyét ngumpul ting rumpuyuk. Laju ngamuk turunan urang; ngamukna teu jeung aturan. loba nu paraéh teu boga dosa. Puguh musuh, dijieun batur; puguh batur disebut musuh. Ngadak-ngadak loba nu pangkat nu maréntah cara nu édan, nu bingung tambah baringung; barudak satepak jaradi bapa. nu ngaramuk tambah rosa; ngamukna teu ngilik bulu. Nu barodas dibuburak, nu harideung disieuh-sieuh. Mani sahéng buana urang, sabab nu ngaramuk, henteu beda tina tawon, dipaléngpéng keuna sayangna. Sanusa dijieun jagal. Tapi, kaburu aya nu nyapih; nu nyapihna urang sabrang. Laju ngadeg deui raja, asalna jalma biasa. Tapi mémang titisan raja. Titisan raja baheula jeung biangna hiji putri pulo Dewata. da puguh titisan raja; raja anyar hésé apes ku rogahala! Ti harita, ganti deui jaman. Ganti jaman ganti lakon! Iraha? Hanteu lila, anggeus témbong bulan ti beurang, disusul kaliwatan ku béntang caang ngagenclang. Di urut nagara urang, ngadeg deui karajaan. Karajaan di jeroeun karajaan jeung rajana lain teureuh Pajajaran.Laju aya deui raja, tapi raja, raja buta nu ngadegkeun lawang teu beunang dibuka, nangtungkeun panto teu beunang ditutup; nyieun pancuran di tengah jalan, miara heulang dina caringin, da raja buta! Lain buta duruwiksa, tapi buta henteu neuleu, buaya eujeung ajag, ucing garong eujeung monyét ngarowotan somah nu susah. Sakalina aya nu wani ngageuing; nu diporog mah lain satona, tapi jelema anu ngélingan. Mingkin hareup mingkin hareup, loba buta nu baruta, naritah deui nyembah berhala. Laju bubuntut salah nu ngatur, panarat pabeulit dina cacadan; da nu ngawalukuna lain jalma tukang tani. Nya karuhan: taraté hépé sawaréh, kembang kapas hapa buahna; buah paré loba nu teu asup kana aseupan........ Da bonganan, nu ngebonna tukang barohong; nu tanina ngan wungkul jangji; nu palinter loba teuing, ngan pinterna kabalinger.



Ti dinya datang budak janggotan. Datangna sajamang hideung bari nyorén kanéron butut, ngageuingkeun nu keur sasar, ngélingan nu keur paroho. Tapi henteu diwararo! Da pinterna kabalinger, hayang meunang sorangan. Arinyana teu areungeuh, langit anggeus semu beureum, haseup ngebul tina pirunan. Boro-boro dék ngawaro, malah budak nu janggotan, ku arinyana ditéwak diasupkeun ka pangbérokan. Laju arinyana ngawut-ngawut dapur batur, majarkeun néangan musuh; padahal arinyana nyiar-nyiar pimusuheun.



Sing waspada! Sabab engké arinyana, bakal nyaram Pajajaran didongéngkeun. Sabab sarieuneun kanyahoan, saenyana arinyana anu jadi gara-gara sagala jadi dangdarat. Buta-buta nu baruta; mingkin hareup mingkin bedegong, ngaleuwihan kebo bulé. Arinyana teu nyaraho, jaman manusa dikawasaan ku sato!Jayana buta-buta, hanteu pati lila; tapi, bongan kacarida teuing nyangsara ka somah anu pada ngarep-ngarep caringin reuntas di alun-alun. Buta bakal jaradi wadal, wadal pamolahna sorangan. Iraha mangsana? Engké, mun geus témbong budak angon! Ti dinya loba nu ribut, ti dapur laju salembur, ti lembur jadi sanagara! Nu barodo jaradi gélo marantuan nu garelut, dikokolotan ku budak buncireung! Matakna garelut? Marebutkeun warisan. Nu hawek hayang loba; nu boga hak marénta bagianana. Ngan nu aréling caricing. Arinyana mah ngalalajoan. Tapi kabarérang.



Nu garelut laju rareureuh; laju kakara arengeuh; kabéh gé taya nu meunang bagian. Sabab warisan sakabéh béak, béakna ku nu nyarekel gadéan. Buta-buta laju nyarusup, nu garelut jadi kareueung, sarieuneun ditempuhkeun leungitna nagara. Laju naréangan budak angon, nu saungna di birit leuwi nu pantona batu satangtung, nu dihateup ku handeuleum ditihangan ku hanjuang. Naréanganana budak tumbal. sejana dék marénta tumbal. Tapi, budak angon enggeus euweuh, geus narindak babarengan jeung budak anu janggotan; geus mariang pindah ngababakan, parindah ka Lebak Cawéné!



Nu kasampak ngan kari gagak, keur ngelak dina tutunggul. Daréngékeun! Jaman bakal ganti deui. tapi engké, lamun Gunung Gedé anggeus bitu, disusul ku tujuh gunung. Génjlong deui sajajagat. Urang Sunda disarambat; urang Sunda ngahampura. Hadé deui sakabéhanana. Sanagara sahiji deui. Nusa Jaya, jaya deui; sabab ngadeg ratu adil; ratu adil nu sajati.



Tapi ratu saha? Ti mana asalna éta ratu? Engké ogé dia nyaraho. Ayeuna mah, siar ku dia éta budak angon!



Jig geura narindak! Tapi, ulah ngalieuk ka tukang!



Cag Heula
 
terjemahan <kurang lebihnya saya minta maap ya>
waktu
> beliau sebelum menghilang :
> “Perjalanan kita hanya sampai disini hari ini, walaupun kalian
semua setia
> padaku! Tapi aku tidak boleh membawa kalian dalam masalah ini, membuat
> kalian susah, ikut merasakan miskin dan lapar. Kalian boleh memilih
untuk
> hidup kedepan nanti, agar besok lusa, kalian hidup senang kaya raya dan
> bisa mendirikan lagi Pajajaran! Bukan Pajajaran saat ini tapi Pajajaran
> yang baru yang berdiri oleh perjalanan waktu! Pilih! aku tidak akan
> melarang, sebab untukku, tidak pantas jadi raja yang rakyatnya lapar
dan
> miskin.”
> Dengarkan! Yang ingin tetap ikut denganku, cepat memisahkan diri ke
> selatan! Yang ingin kembali lagi ke kota yang ditinggalkan, cepat
> memisahkan diri ke utara! Yang ingin berbakti kepada raja yang sedang
> berkuasa, cepat memisahkan diri ke timur! Yang tidak ingin ikut
> siapa-siapa, cepat memisahkan diri ke barat!
> Dengarkan! Kalian yang di timur harus tahu: Kekuasaan akan turut dengan
> kalian! dan keturunan kalian nanti yang akan memerintah saudara
kalian dan
> orang lain. Tapi kalian harus ingat, nanti mereka akan memerintah
dengan
> semena-mena. Akan ada pembalasan untuk semua itu. Silahkan pergi!
> Kalian yang di sebelah barat! Carilah oleh kalian Ki Santang! Sebab
nanti,
> keturunan kalian yang akan mengingatkan saudara kalian dan orang
lain. Ke
> saudara sedaerah, ke saudara yang datang sependirian dan semua yang
baik
> hatinya. Suatu saat nanti, apabila tengah malam, dari gunung Halimun
> terdengar suara minta tolong, nah itu adalah tandanya. Semua keturunan
> kalian dipanggil oleh yang mau menikah di Lebak Cawéné. Jangan sampai
> berlebihan, sebab nanti telaga akan banjir! Silahkan pergi! Ingat!
Jangan
> menoleh kebelakang!
> Kalian yang di sebelah utara! Dengarkan! Kota takkan pernah kalian
> datangi, yang kalian temui hanya padang yang perlu diolah. Keturunan
> kalian, kebanyakan akan menjadi rakyat biasa. Adapun yang menjadi
penguasa
> tetap tidak mempunyai kekuasaan. Suatu hari nanti akan kedatangan tamu,
> banyak tamu dari jauh, tapi tamu yang menyusahkan. Waspadalah!
> Semua keturunan kalian akan aku kunjungi, tapi hanya pada waktu
tertentu
> dan saat diperlukan.. Aku akan datang lagi, menolong yang perlu,
membantu
syahrul husni
July 23, 2008, 04:46
> yang susah, tapi hanya mereka yang bagus perangainya. Apabila aku
datang
> takkan terlihat; apabila aku berbicara takkan terdengar. Memang aku
akan
> datang tapi hanya untuk mereka yang baik hatinya, mereka yang
mengerti dan
> satu tujuan, yang mengerti tentang harum sejati juga mempunyai jalan
> pikiran yang lurus dan bagus tingkah lakunya. Ketika aku datang, tidak
> berupa dan bersuara tapi memberi ciri dengan wewangian. Semenjak
hari ini,
> Pajajaran hilang dari alam nyata. Hilang kotanya, hilang negaranya.
> Pajajaran tidak akan meninggalkan jejak, selain nama untuk mereka yang
> berusaha menelusuri. Sebab bukti yang ada akan banyak yang menolak!
Tapi
> suatu saat akan ada yang mencoba, supaya yang hilang bisa diteemukan
> kembali. Bisa saja, hanya menelusurinya harus memakai dasar. Tapi yang
> menelusurinya banyak yang sok pintar dan sombong. dan bahkan berlebihan
> kalau bicara.
> Suatu saat nanti akan banyak hal yang ditemui, sebagian-sebagian. Sebab
> terlanjur dilarang oleh Pemimpin Pengganti! Ada yang berani menelusuri
> terus menerus, tidak mengindahkan larangan, mencari sambil melawan,
> melawan sambil tertawa. Dialah Anak Gembala. Rumahnya di belakang
sungai,
> pintunya setinggi batu, tertutupi pohon handeuleum dan hanjuang. Apa
yang
> dia gembalakan? Bukan kerbau bukan domba, bukan pula harimau ataupun
> banteng. Tetapi ranting daun kering dan sisa potongan pohon. Dia terus
> mencari, mengumpulkan semua yang dia temui.. Tapi akan menemui banyak
> sejarah/kejadian, selesai jaman yang satu datang lagi satu jaman
yang jadi
> sejarah/kejadian baru, setiap jaman membuat sejarah. setiap waktu akan
> berulang itu dan itu lagi.
> Dengarkan! yang saat ini memusuhi kita, akan berkuasa hanya untuk
> sementara waktu. Tanahnya kering padahal di pinggir sungai Cibantaeun
> dijadikan kandang kerbau kosong. Nah di situlah, sebuah nagara akan
pecah,
> pecah oleh kerbau bule, yang digembalakan oleh orang yang tinggi dan
> memerintah di pusat kota . semenjak itu, raja-raja dibelenggu.
Kerbau bule
> memegang kendali, dan keturunan kita hanya jadi orang suruhan. Tapi
> kendali itu tak terasa sebab semuanya serba dipenuhi dan murah serta
> banyak pilihan.
> Semenjak itu, pekerjaan dikuasai monyet. Suatu saat nanti keturunan
kita
> akan ada yang sadar, tapi sadar seperti terbangun dari mimpi. Dari yang
> hilang dulu semakin banyak yang terbongkar. Tapi banyak yang tertukar
syahrul husni
July 23, 2008, 04:46
> sejarahnya, banyak yang dicuri bahkan dijual! Keturunan kita banyak
yang
> tidak tahu, bahwa jaman sudah berganti! Pada saat itu geger di seluruh
> negara. Pintu dihancurkan oleh mereka para pemimpin, tapi pemimpin yang
> salah arah!
> Yang memerintah bersembunyi, pusat kota kosong, kerbau bule kabur.
Negara
> pecahan diserbu monyet! Keturunan kita enak tertawa, tapi tertawa yang
> terpotong, sebab ternyata, pasar habis oleh penyakit, sawah habis oleh
> penyakit, tempat padi habis oleh penyakit, kebun habis oleh penyakit,
> perempuan hamil oleh penyakit. Semuanya diserbu oleh penyakit.
Keturunan
> kita takut oleh segala yang berbau penyakit. Semua alat digunakan untuk
> menyembuhkan penyakit sebab sudah semakin parah. Yang mengerjakannya
masih
> bangsa sendiri. Banyak yang mati kelaparan. Semenjak itu keturunan kita
> banyak yang berharap bisa bercocok tanam sambil sok tahu membuka lahan.
> mereka tidak sadar bahwa jaman sudah berganti cerita lagi.
> Lalu sayup-sayup dari ujung laut utara terdengar gemuruh, burung
> menetaskan telur. Riuh seluruh bumi! Sementara di sini? Ramai oleh
perang,
> saling menindas antar sesama. Penyakit bermunculan di sana-sini. Lalu
> keturunan kita mengamuk. Mengamuk tanpa aturan. Banyak yang mati tanpa
> dosa, jelas-jelas musuh dijadikan teman, yang jelas-jelas teman
dijadikan
> musuh. Mendadak banyak pemimpin dengan caranya sendiri. Yang bingung
> semakin bingung. Banyak anak kecil sudah menjadi bapa. Yang mengamuk
> tambah berkuasa, mengamuk tanpa pandang bulu. Yang Putih
dihancurkan, yang
> Hitam diusir. Kepulauan ini semakin kacau, sebab banyak yang mengamuk,
> tidak beda dengan tawon, hanya karena dirusak sarangnya. seluruh nusa
> dihancurkan dan dikejar. Tetapi…ada yang menghentikan, yang
menghentikan
> adalah orang sebrang.
> Lalu berdiri lagi penguasa yang berasal dari orang biasa. Tapi memang
> keturunan penguasa dahulu kala dan ibunya adalah seorang putri Pulau
> Dewata. Karena jelas keturunan penguasa, penguasa baru susah dianiaya!
> Semenjak itu berganti lagi jaman. Ganti jaman ganti cerita! Kapan?
Tidak
> lama, setelah bulan muncul di siang hari, disusul oleh lewatnya
komet yang
> terang benderang. Di bekas negara kita, berdiri lagi sebuah negara.
Negara
> di dalam negara dan pemimpinnya bukan keturunan Pajajaran.
> Lalu akan ada penguasa, tapi penguasa yang mendirikan benteng yang
tidak

> boleh dibuka, yang mendirikan pintu yang tidak boleh ditutup, membuat
> pancuran ditengah jalan, memelihara elang dipohon beringin. Memang
> penguasa buta! Bukan buta pemaksa, tetapi buta tidak melihat, segala
> penyakit dan penderitaan, penjahat juga pencuri menggerogoti rakyat
yang
> sudah susah. Sekalinya ada yang berani mengingatkan, yang diburu
bukanlah
> penderitaan itu semua tetapi orang yang mengingatkannya. Semakin maju
> semakin banyak penguasa yang buta tuli. memerintah sambil menyembah
> berhala. Lalu anak-anak muda salah pergaulan, aturan hanya menjadi
bahan
> omongan, karena yang membuatnya bukan orang yang mengerti aturan itu
> sendiri. Wajar saja bila kolam semuanya mengering, pertanian semuanya
> puso, bulir padi banyak yang diselewengkan, sebab yang berjanjinya
banyak
> tukang bohong, semua diberangus janji-janji belaka, terlalu banyak
orang
> pintar, tapi pintar kebelinger.
> Pada saat itu datang pemuda berjanggut, datangnya memakai baju serba
hitam
> sambil menyanding sarung tua. Membangunkan semua yang salah arah,
> mengingatkan pada yang lupa, tapi tidak dianggap. Karena pintar
> kebelinger, maunya menang sendiri. Mereka tidak sadar, langit sudah
> memerah, asap mengepul dari perapian. Alih-alih dianggap, pemuda
> berjanggut ditangkap dimasukan kepenjara.. Lalu mereka mengacak-ngacak
> tanah orang lain, beralasan mencari musuh tapi sebenarnya mereka
sengaja
> membuat permusuhan.
> Waspadalah! sebab mereka nanti akan melarang untuk menceritakan
Pajajaran.
> Sebab takut ketahuan, bahwa mereka yang jadi gara-gara selama ini.
> Penguasa yang buta, semakin hari semakin berkuasa melebihi kerbau bule,
> mereka tidak sadar jaman manusia sudah dikuasai oleh kelakuan hewan.
> Kekuasaan penguasa buta tidak berlangsung lama, tapi karena sudah
> kelewatan menyengsarakan rakyat yang sudah berharap agar ada mukjizat
> datang untuk mereka. Penguasa itu akan menjadi tumbal, tumbal untuk
> perbuatannya sendiri, kapan waktunya? Nanti, saat munculnya anak
gembala!
> di situ akan banyak huru-hara, yang bermula di satu daerah semakin lama
> semakin besar meluas di seluruh negara. yang tidak tahu menjadi gila
dan
> ikut-ikutan menyerobot dan bertengkar. Dipimpin oleh pemuda gendut!
> Sebabnya bertengkar? Memperebutkan tanah. Yang sudah punya ingin lebih,
> yang berhak meminta bagiannya. Hanya yang sadar pada diam, mereka hanya
> menonton tapi tetap terbawa-bawa.
> Yang bertengkar lalu terdiam dan sadar ternyata mereka memperebutkan

> pepesan kosong, sebab tanah sudah habis oleh mereka yang punya uang.
Para
> penguasa lalu menyusup, yang bertengkar ketakutan, ketakutan kehilangan
> negara, lalu mereka mencari anak gembala, yang rumahnya di ujung sungai
> yang pintunya setinggi batu, yang rimbun oleh pohon handeuleum dan
> hanjuang. Semua mencari tumbal, tapi pemuda gembala sudah tidak ada,
sudah
> pergi bersama pemuda berjanggut, pergi membuka lahan baru di Lebak
Cawéné!
> Yang ditemui hanya gagak yang berkoar di dahan mati. Dengarkan!
jaman akan
> berganti lagi, tapi nanti, Setelah Gunung Gede meletus, disusul oleh
tujuh
> gunung. Ribut lagi seluruh bumi. Orang sunda dipanggil-panggil, orang
> sunda memaafkan. Baik lagi semuanya. Negara bersatu kembali. Nusa jaya
> lagi, sebab berdiri ratu adil, ratu adil yang sejati.
> Tapi ratu siapa? darimana asalnya sang ratu? Nanti juga kalian akan
tahu.
> Sekarang, cari oleh kalian pemuda gembala.
> Silahkan pergi, ingat jangan menoleh kebelakang!

ucapan prabu silihwangi hampir mirip dengan sumpah syeh siti jenar sesudah di hukum, dari langit suara syeh siti jenar nanti nusantara akan di kuasai kebo bule dan orang kate dan nusantara akan bnjir darah dan musibah. dsini saya hanya melihat ucapan 2 orang waskita tentang keadaan masa sesudah kedua orang itu rtidak ada
maka di daerah cirebon dulu sunan gunung jati sedekah kerbo bule biar sabda syeh siti jenar tidak terjadi dan melemparkan uang guna menjauhkan bala musibah akibat sabda siti jenar
bagi saya syeh siti jenar hanya berucap begitu karena dia melihat dengan kacamata ke aulian beliau
dan jaman sekarang dari 2orang yang waskita dan limuwih menjadi bahan pelajaran bwt kta semua

No comments: